Czemu wróciłam? Może dlatego, że jest we mnie mnóstwo emocji i dobrych i złych. A kiedy zbierają się we mnie to nie ma jak ich uwolnić. W tym właśnie pomaga mi pisanie.. mogę w bezpieczny i spokojny sposób się ich pozbyć i tym samym podzielić cząstką siebie. Ostatnie wydarzenia w Polsce wzmagają ten stan, niestety ilość złości gromadzi się po każdych wiadomościach i zostaje ze mną na dłużej. Bo jak tutaj się nie wkurzać?? Ale o tym powstanie osobny post ;)
Jestem w Polsce już ponad rok. Ciężko uwierzyć, że ten czas tak zleciał. Przecież mam wrażenie, że to było wczoraj jak obładowani naszym irlandzkim autem psem na tylnim siedzeniu, przejechaliśmy granicę Polski i zaczeliśmy nowe życie. No masakra.. Rok spędzony na ogarnianiu nowej rzeczywistości, a kiedy wszystko zaczęło się układać przyszedł czas pandemii. I wszystko się spieprzyło.. Sytuacja nas przygniotła i do tej pory nie puszcza i nie pozwala żyć normalnie. Czasem mam naprawdę doła i myśle, czy jeszcze będzie normalnie, jak kiedyś?? Słuchając wiadomości, dostosowując się do kolejnych obostrzeń, zaczynam w to wątpić. Ja optymistka, której mottem było " Będzie dobrze, wyluzuj" naprawdę miewam doły..Nie do pomyślenia.
A wiecie co jest śmieszne i tragiczne zarazem? W marcu znalazłam pracę, po długim czasie szukania zajęcia i siedzenia w domu nareszcie mogłam zrobić coś dla siebie. Byłam naprawdę szczęśliwa. Firma fajna, kasa spoko i lokalizacja świetna. Dokładnie w czasie moich pierwszych dni nowego życia przywędrował do nas Pan Wirus. I pokrzyżował wszystkie moje plany. Tak pracę miałam, ale z domu. W firmie byłam tylko trzy razy. Na rozmowie kwalifikacyjnej, podpisać umowę i odebrać laptopa.. śmiech przez łzy. Od marca pracuję w domu. Pan wirus zagościł się na dobre, zapalił papieroska i nalał sobie winka. I patrzy na nas wszystkich, którym spieprzyło się życie i zapewne śmieje się z nas głośno.
Naprawdę się cieszę, że mam pracę, jestem zdrowa i mam o niebo lepiej niż właściciele biznesów, które upadły z hukiem i już się nie podniosły. Ale jest we mnie mnóstwo złości, niedowierzania..jestem wkurwiona na tą całą sytuację i ciężko mi patrzeć w przyszłość, bo za rogiem widzę kolejną porcję nauczania zdalnego i ograniczenie naszej wolnośći. Muszę o tym więcej napisać, myślę, że powstanie osobny post, bo ogrom emocji, który się we mnie narodził ciagle rośnie..
W cieniu tego całego syfu jest i światełko w tunelu. Mały groszek, ktoś kto nas zaskoczył, ale po czasie ucieszył i zmieni nasze życie na pewno. Czy już się domyślacie? Nasze wakacje w Białogórze były pomimo pandemii bardzo gorące i dziś jestem w 4 miesiącu ciąży :) Na pewno wielu z Was zatkało..ze mną było podobnie. Ale czas ma to so siebie, że uspokaja, pozwala spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Na początku szok, łzy z biegem czasu spokój i radość. Tak miało być i wiem, że wszystko się ułoży. Dzieciaki to jedyne istoty, które pomimo tego, że wnerwiają każdego dnia, kochasz ich najmocniej i ta miłość jest inna, oddana i na zawsze. Dlatego bedę mieć kolejną istotę do kochania, a miłości jest we mnie wiele :)
Mam nadzieję że będe wracać systematycznie, niczego nie obiecuje. Przetrawcie newsa, i wracajacie tutaj. Wasza obecność będzie moją mobilizacją.. Strasznie się za wieloma z Was stęskniłam. Pomimo tego, że jestem u siebie i nie zmieniłam zdania co do powrotu do Polski, wielu osób mi brakuje. I miejsc również.. Miałam przylecieć w czwartek..coż jak zwykle plany. Teraz planować sobie można, ale zakupy w Biedronce. Chociaż to też niedługo może się zmienić..
Będe uciekać kochani, życzę Wam cudownego wieczoru.. mam nadzieję, że wszyscy jesteście zdrowi i szczęśliwi. Trzeba wierzyć, że jeszcze będzie piękniem sciągniemy te okropne maski i spojrzymy w przyszłość z nadzieją..
Buziaki..Pa
Komentarze
Prześlij komentarz